تاثیر جزء پروتئینی و dna توکسوپلاسما گوندی بر تولید نیتریک اکساید و رشد و بقاء ماکروفاژهای صفاقی

مقدمه: توکسوپلاسما گوندی یک انگل داخل سلولی اجباری است که به طیف وسیعی از سلول ها از جمله ماکروفاژها حمله کرده و در آن ها به صورت زنده می ماند. جزئی از توکسوپلاسما که در ساز و کارگریز آن از سیستم ایمنی و دفاع توکسوپلاسما شرکت می کند به طور کامل مشخص نشده است. در این مطالعه تاثیر جزء dna و پروتئین توکسوپلاسما بر روی توانایی تکثیر و تولید نیتریک اکساید از ماکروفاژهای صفاقی بررسی شد. روش کار:  زنده بودن ماکروفاژها به کمک آزمون توانایی احیاء 3- (4 و 5- دی متیل تترازول-2-یل) 2 و 5- دی فنیل تترازولیوم برماید (mtt) و میزان تولید نیتریت با استفاده از روش گریس ارزیابی شد. یافته ها:  میزان احیاء mtt و در نتیجه میزان رشد و فعالیت در دوز 200 نانوگرم در میلی لیتر به طور معنی داری کم تر از کنترل منفی بود (022/0=p)، ولی در مورد سایر دوزهای پروتئینی از نظر آماری معنی دار نبود (05/0<p). به علاوه دوزهای مختلف از جزء پروتئینی توکسوپلاسما بر میزان تولید نیتریک اکساید تاثیری نداشتند (05/0<p). میزان احیاء mtt و تولید نیتریک اکساید در دوزهای مختلف جزء dna تفاوتی نداشتند (05/0<p).   بحث و نتیجه گیری:  مطابق با نتایج حاصل از این مطالعه، جزء پروتئینی توکسوپلاسما اثر مهارکنندگی وابسته به دوز بر روی حیات و فعالیت ماکروفاژها دارد ولی بر میزان تولید نیتریک اکساید از ماکروفاژ تاثیری ندارد. جزء dna تخلیص شده از توکسوپلاسما میزان تولید نیتریک اکساید و حیات مارکروفاژها را تحت تاثیر قرار نمی دهد. بنابراین توانایی گریز توکسوپلاسما گوندی از ساز و کارهای دفاعی ماکروفاژ وابسته به جزئی از ترکیب پروتئینی آن است.